سفر سید ابراهیم رئیسی به روسیه، تنها چند روز پس از سفر حسین امیرعبداللهیان به پکن، غربی ها را نگران نزدیکی تهران به قدرتهای شرقی کرده است.
تاریخ انتشاريکشنبه ۳ بهمن ۱۴۰۰ - ۱۷:۲۳
از سال 1396 که دونالد ترامپ بی دلیل از توافق هسته ای خارج شد، تاکنون نه فقط آمریکایی ها گامی برای جبران اشتباه خود در زیرپا نهادن یک توافق بین المللی برنداشته اند، بلکه در یک سال گذشته، دولت بایدن عملا پا در همان راهی گذاشته که دونالد ترامپ گذاشته بود.
جالب اینکه اروپایی ها هم هرچند در ظاهر در برجام باقی ماندند، اما در عمل به هیچ یک از شروط برجام پایبند نبوده و به بهانه تحریم های امریکا، ایران را از همه مواهب پیش بینی شده در توافق هسته ای محروم کردند.
در چنین شرایطی، روشن است که ایران به طرف غربی اعتمادی نداشته و وقتی می بیند که غربی ها بدعهدی می کنند، باید به دنبال راهی برای بازگرداندن آنها به پای میز مذاکره باشد.
در همین راستا، دیپلماسی فعال دولت سیزدهم در شش ماهه نخست فعالیت خود، رونق دادن به همگرایی منطقه ای و نزدیک شدن به کشورهایی بود که در دوران تحریم تا آنجا که توانسته اند، به تعهدات خود عمل کردند.
بنابراین روشن است که در عمل، بدعهدی طرف های آمریکایی و اروپایی، ایران را به سمت شرق گرایی سوق داده و این به معنای آن نیست که کشورمان به یک دولت وابسته به این قدرتها بدل شده است.
در هفته های اخیر، ایران با در پیش گرفتن یک دیپلماسی فعال و برجسته سازی دو توافق 25 و 20 ساله با چین و روسیه که اولی در دولت روحانی و دومی در دولت خاتمی کلید زده شده بود، پیام روشنی به طرف های غربی فرستاد که یا در وین انعطاف بیشتری از خود نشان می دهند یا اینکه ممکن است برای همیشه شانس همکاری با کشورمان را از دست بدهند.
در واقع ایران به طرف های غربی یادآوری کرد که آنها یگانه راه برای آنکه ایران بتواند نیازهای اقتصادی خود را در سطح جهانی برطرف کند، نیستند و راه های دیگری به جز غرب را نیز می توان آزمود.
سیگنال های ارسالی از مقامات آمریکایی و اروپایی پس از این روند دیپلماتیک به خوبی نشان می دهد که طرف غربی پیام ایران را دریافت کرده است. مذاکره کننده ارشد اروپا نسبت به روند مذاکرات وین ابراز خوشنودی کرده و در تیم مذاکره کننده آمریکایی هم تغییراتی رخ داده که می تواند نشانه ای از تعجیل در دستیابی به توافق باشد.
بنابراین دیدارهای دیپلماتیک طرف های ایرانی با همتایان شرقی خود، نه نمادی از وابستگی، که یک سیاست زیرکانه برای وادار کردن طرف غربی به مذاکره است. این البته به آن معنا نیست که تهران از شرق استفاده ابزاری می کند تا به غرب نزدیک شود، بلکه به این دلیل سیاست نزدیکی به شرق پیش گرفته شده تا استراتژی «نه شرقی، نه غربی» در عمل امکان تحقق یافته و استقلال کشورمان با تکیه بر همکاری با همه کشورهایی که راه گفتگو را باز گذاشته اند، تضمین شود.
به این ترتیب باید گفت، آنها که این روزها به سفرهای مقامات دولت سیزدهم به چین و روسیه می تازند، یا فهمی از منافع ملی و ابزارهای دیپلماتیک ندارند، یا اینکه وابستگان به غرب هستند که می کوشند با دور نگاه داشتن ایران از قدرتهای شرقی، نوعی وابستگی به غرب را ترویج کنند.
بی تردید اقتصاد کشورمان در هر شرایطی باید به چنان قدرتی برسد که بی نیاز به هرگونه قدرت خارجی شود. با این وجود منطق تجارت بین الملل ایجاب می کند که دیپلماسی، راه را برای همکاری های جهانی بگشاید و حالا اگر دیپلماسی شرقی، این راه را هموار کرده، نباید زبان به طعنه گشود که چرا ایران از بین درب بسته تعامل با غرب و درب گشوده تعامل با شرق، دومی را انتخاب کرده است.
24-news.ir/vdcbgwbw.rhb9zpiuur.html
نرخ طلا و ارز
