تحلیل اصلاح‌طلبان جوان از نحله‌های ۳ گانه اصلاحات

به گزارش خبر24، اصلاح طلبان جوان با اشاره به اینکه اصلاح طلبان طی چند دهه گذشته، توفیقی برای تحول در شیوه حکمرانی نداشته اند، این جریان را سردرگم در دستیابی به اهداف اصلاح طلبانه خود دانسته و تاکید می کنند در این سردرگمی اما جریان اصلاحات به ۳ نحله اساسی و متفاوت تقسیم می شود.

این طیف اولین نلحه را «اصلاح طلبان بهبودگرا» معرفی کرده و تاکید می کنند، این گروه از اصلاح طلبان فن حکومت مندی ر ا از طریق شرکت در انتخابات پیگری می کنند و در صددند که از درون حکومت و با استفاده از فرصت انتخابات به اهداف خود دست یابند . این نوع اصلاح طلبی به اجبار باید به قواعدی تن دهد که با اصول تحول در حکمرانی متضاد است و به همین جهت در میانه اصلاح طلبی و محافظه کاری باقی می ماند و به اجبار تن به محافظه کاری میدهد . از همین روست که این نوع اصلاح طلبی نمیتواند به عقلانیتی در حل مسائه برسد و مجبور به پذیرش اقتدار گرایی می شود . این پذیرش در تضاد با بنیان های فکری این جریان است و همین نیز قضاوت ناخوشایندی را در مورد این نوع اصلاح طلبی به وجودآورده است .

اصلاح طلبان جوان اما نحله دوم را «اصلاح طلبان ساختاری» معرفی و در توضیحات مرام فکری و کنشگری آنان اینگونه توضیح می دهند که این نوع اصلاح طلبان فراتر از مشارکت یا عدم مشارکت در انتخابات می اندیشند و مسائل ساختاری را امر مهمی در تحول در شیوه حکمرانی می بینند .ساختار از منظر این نوع اصلاح طلبی ساختار نظام سیاسی است . این نحله همچون حجت الاسم خاتمی ضمن پذیرش ساختار سیاسی موجود خواهان تحول اساسی در آن هاهستند ( بیانیه ۱۵ ماده ای ) یا همچون سید مصطفی تاج زاده گامی فراتر می گذارند و تحول در ساختار سیاسی را مطالبه می نمایند . مدل اصلاح طلبی فوق ولی در ترسیم شرایط مطلوب باقی می ماند و درعموم موارد راهکارهای دستیابی به شرایط مطلوب و نسبت بین دیدگاه های خود و دلایل تاریخی ، اجتماعی و فرهنگی بروز شرایط فعلی را بی پاسخ می گذارد. این نوع اصلاح طلبی در پی کسب موقعیت برای نیل به اهداف خود است ولی به دلیل اینکه اسیر موقعیت می شود ، سرانجامی جز تبدیل مسأله به شبه و تکرار اشتباهات گذشته در لباسی جدید و فرمی تازه نخواهد داشت.

این طیف از «اصلاح طلبان جنبشی» به عنوان سومین نحله نام برده و تصریح می کنند که این طیف با اصالت دادن گذار دموکراتیک، خود درگیر نوعی اندیشه ایدئولوزیک می شوتد و می کوشند تصوری جدید ارائه دهتد که به یک گذار مسالمت امیز از شرایط موجود می انجامد .

جنبشی ها انتخابات را یک فرصت بر می شمارند ولی ا ین فرصتی است برای جامعه مدنی و جنبش های اجتماعی تا گشایشی در پیشبرد وضعیت به سوی دموکراسی به وجود آید . این روند گذار هرچند که دلسوزانه و بر پایه مقاومت مدنی است ولی سخت دچار خوش بینی می شود . گمان اصلاح طلبان جنبشی این است که « استقرار قواعد دموکراتیک به مثابه آداب و عاداتی که روح ملی را تشکیل می دهد و به تثبیت گذار منجر می شود ومانع بازگشت شرایط به گذشته غیردموکراتیک می شود». در حقیقت می توان گفت امید این نحله شکل گیری یک روح ملی دموکراتیک در اثر شکل گیری جنبش های اجتماعی است . چیزی که بیشتر از هر چیز ناشی از خوش بینی است . این نوع اصلاح طلبی نیز پاسخی به اینکه راهکارآن ها برای جلوگیری از بازتولید شرایط موجود نمی دهند و با توجه به اینکه بار گذار را بردوش جنبش های اجتماعی می گذارند چاره ای جز خوش بینی به آینده ندارند .

اصلاح طلبان جوان اما پس از بیان نحله های ۳ گانه در جریان اصلاحات تصریح می کنند که هر سه نحله اصلاح طلبی فوق در نگرش به قدرت به ویژه مسئله قدرت به عنوان مسئله یکصد سال گذشته ایران همسو هستند و آن را نادیده می گیرند . اینکه چرا در طول یکصدو هفده سال گذشته با وجود دو انقلاب فراگیر و دو قانون اساسی همچنان ایران درگیر مسئله قانون و انتخابات است و این مسئله چقدر به تاریخ و فرهنگ سیاسی و ساخت دولت مطلقه بر میگردد در اندیشه های هر سه نوع اصلاح طلبی غایب است . از همین رو هر سه نحله بدون حل مسئله یا به مبارزه پارلمانی دلبسته اند یا تحول ساختارسیاسی را اصل می دانند یا جنبش های اجتماعی را به مثابه حلال مشکلات در نظر می گیرند.

انتهای پیام/