تلاش های نامفهوم و مایوس کننده ترامپ برای بازگردان قدرت به آمریکا، این کشور را بیش از هر زمان دیگری تضعیف کرده است.

"پیتر نیکولاس" و "تام مک تاگ" تحلیلگران "نشریه آتلانتیک" در مقاله ای، از انزوای رو به رشد آمریکا در عرصه بین المللی در دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ خبر می دهند و بر این باورند که شخصیت و باورهای خاص ترامپ، نقشی اساسی در این زمینه ایفا کرده اند. آن ها در این باره می نویسند: 
«فقط سه سال و نیم طول کشید تا دونالد ترامپ در کرسی ریاست جمهوری آمریکا، با سیاست های خاص خود این کشور را به یک انزوای عمیق بین المللی وارد کند. در ماه آگوست سال جاری میلادی، دولت ترامپ از جامعه بین‌المللی درخواست کرد تا به تمدید تحریم های تسلیحاتی ایران رای دهد و مانع از لغو محدودیت های خرید و فروش اسلحه از جانب دولت ایران شود که بر اساس توافق برجام، در ماه اکتبر به پایان می رسید. تمامی اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد به غیر از یک کشور(و خودِ آمریکا)، به این مساله رای منفی یا ممتنع دادند. در این زمینه، به طور خاص تمامی اعضای دائم شورای امنیت، رای منفی دادند. از این رو باید گفت که شعار "اول آمریکایِ" ترامپ، به نحو قابل توجهی به "آمریکای تنها و منزوی" تغییر پیدا کرده است». 
رویه های غیرسازنده ترامپ در مورد توافق هسته ای ایران و نحوه تعامل با این کشور، تنها نمونه ای از رویکردهای وی بودند که آمریکا را تا حد زیادی در جهان منزوی ساخته اند. ترامپ در دوره ریاست جمهوری خود، آمریکا را از شمار قابل توجهی از سازمان های بین المللی نیز خارج کرده است. امری که به زعم وی به بهترین نحو قادر بوده تا قدرت آمریکا را در عرصه بین المللی، تقویت سازد. موضوعی که تا حد زیادی با واقعیت های میدانی، در تضاد است. اقدامات ترامپ در ترور سردار سلیمانی، تحت فشارقراردادن متحدان آمریکا در ناتو جهت پرداخت هزینه های مالی و تدارکاتی بیشتر، و همچنین تشدید تنش ها با مکزیک و کانادا نیز درنوع خود، آمریکا را روز به روز منزوی تر کرده اند. این در حالی است که ترامپ تمامی این رویدادها را پیروزی های بزرگی برای خود درنظر می گیرد.  
البته که این به ظاهر پیروزی ها، عاری از تبعاتِ خسارت بار برای آمریکا نبودند. به عنوان مثال اقدام دولت آمریکا در ترور سردار سلیمانی موجب شد تا ایران رویکرد تهاجمی تری را در قبال آمریکا در پیش گیرد و دولت آمریکا را وادار سازد تا هر چه سریع تر از منطقه خاورمیانه خارج شود. آمریکایی ها حتی در مدت اخیر از تخلیه سفارت خود در بغداد نیز سخن گفته اند. اقدامات یکجانبه و مخرب دولت ترامپ همچنین موجب شده است تا کشورهای اروپایی نظیر آلمان و فرانسه نیز شکاف های قابل توجهی را با دولت آمریکا پیدا کنند. 
در این چهارچوب، باید این سوال را پرسید که براستی مهمترین دستاورد سیاست خارجی دونالد ترامپ چه بوده است(این سوال با توجه به این فرض مطرح می شود که ترامپ این شانس را نداشته باشد که بار دیگر رئیس جمهور آمریکا شود)؟ برای پاسخ به این پرسش، ما با شماری از مشاوران عالی رتبه دونالد ترامپ گفتگو کردیم. مشاورانی که نقش قابل توجهی در اتخاذ تصمیمات ترامپ در حوزه سیاست خارجی آمریکا داشته اند. اغلب آن‌ها به شرط گمنامی صحبت کرده اند و به طور خاص بر این نکته تاکید داشته اند که کارنامه نه چندان مثبت ترامپ در حوزه سیاست خارجی، تا حد زیادی متاثر از شخصیت خاص وی است که علاقه به جنجال آفرینی دارد و چندان به پیچیدگی های دیپلماسی بین المللی، واقف و آگاه نیست. آن ها تاکید داشته اند غرایض شخصی ترامپ نقش مهمی در شکل دهی به جهان بینی وی بازی می کنند و این غرایض، خود چالش های زیادی نیز ایجاد می‌کنند. اکنون که به پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ نزدیک می شویم، این غرایض بیش از پیش خود را عیان می سازند. ترامپ یک نگاه ملی گرایانه و مرکانتیلیستی(ملی گرایی اقتصادی) دارد و می خواهد که کل جهان بر قدرت و نفوذ آمریکا صحه بگذارند. درست همین مفروضات ذهنی ترامپ هستند که نقش قابل توجهی در شکل‌دهی به سیاست خارجی معیوب وی داشته اند. 
ترامپ در ابتدای کار خود قول داد که دیگر، به کشورهای جهان اجازه نخواهد داد تا با قدرت و هزینه آمریکا، اهداف و منافع خود را تامین کنند. وی همچین قول داد که توافقات خوبی را نیز در عرصه بین المللی برای آمریکا ایجاد کند(اگرچه این امر تاکنون محقق نشده است). جدای از خروج یک جانبه وی از توافق برجام، وی از توافق آب و هوایی پاریس خارج شد، توافق کنترل تسلیحات هسته ای با روسیه را خدشه دار کرد، و آمریکا را از بسیاری از نهاد ها و تشکیلات بین المللی که در آن ها نقش کلیدی بازی می کرد، خارج ساخت. وی عملا با این اقدامات خود، دوستان و متحدان آمریکا را عمیقا سرخورده کرده است.
قدرت از دیدِ ترامپ، یکجانبه گرایی و خارج کردن آمریکا از سازمان ها و تشکیلات بین المللی به نحوی است که این کشور بتواند قدرت و فشارحداکثری خود را به بهترین وجه در عرصه معادلات بین المللی، عملیاتی و اجرا کند. ترامپ آمریکا را به تنهایی در یک جنگ تجاری طاقت فرسا با چین غرق کرده است. وی بدون هماهنگی با دولت آلمان، از عقب نشینی نیروهای آمریکایی از این کشور خبر داد. دولت وی به تنهایی دستورکار نابودی توافق هسته‌ای ایران را دنبال کرده است. این رویه های دولت ترامپ، متحدان قدیمی دولت آمریکا را از آن ناامید کرده و آن ها را وادار ساخته تا با واقعیت های جدید آمریکا، اعتقادات سنتی و دیرینه خود را در مورد آن تغییر دهند.
نتیجه این رویکردهای ترامپ، کاملا برعکس بوده و به جای آنکه قدرت آمریکا را در عرصه بین المللی تقویت کند، عملا این کشور را ضعیف تر ساخته است. سال 1980، زمانی که ترامپ 34 سال سن داشت، مصاحبه ای انجام داد که اگر آن مصاحبه را مطالعه کنیم، به خوبی می توانیم بفهمیم که رویکردهایی که وی از خود در مقام رئیس جمهور آمریکا نشان داده است، تا چه اندازه ریشه دار بوده اند. در آن مصاحبه، ترامپ مدعی بود که آمریکا عظمت و بزرگی خود را در جهان از دست داده است و باید با حضور قاطعانه تر و محکم تر در عرصه بین المللی، بار دیگر عظمت و شکوه خود را بازیابد.
او می گوید: "زمانیکه شما احترام کشورهای دیگر را به دست آورید، آن ها به ندرت اقدامی بر خلاف آنچه مطلوب شماست انجام خواهند داد". وی معتقد است در جریان بحران سفارت آمریکا در تهران، دولت کارتر نهایت ضعف را از خود نشان داد و جمهوری اسلامی ایران نیز نهایت استفاده را از فرصت پیش آمده انجام داده و موضع دولت آمریکا را تضعیف کرد. وی معتقد است در آن زمان، نیروهای آمریکایی باید کنترل میادین نفتی ایران را در اختیار می گرفتند. ترامپ در طرح این جملات چنان وانمود می کند که انگار قدرت مسلم در جهان، فقط و فقط آمریکاست. او کاملا از واقعیت جدا شده است. او به گونه ای رفتار می کند که انگار آقا و رهبر جهان است و تمام جهان منتظر انجام اقدامی از سوی او هستند. او می خواهد خود را سوپرمن یا قهرمان جا بزند در حالیکه به هیچ عنوان آمریکا و وی در یکچنین وضعیتی قرار ندارند.
ترامپ عظمت و شکوه آمریکا را در زورگویی و یکجانبه گرایی می بیند. همین مساله آمریکا را تا حد زیادی در جهان به انزوا کشانده است. نوع تفکر ترامپ در مورد حکمروایی بین المللی مشکل دار است و باید اصلاح شود. وی نه تنها قدرت آمریکا را احیا نکرده بلکه این کشور را روز به روز منزوی تر و ضعیف تر نیز کرده و به طور خاص، شکافی عمیق میان آمریکا و متحدان بین المللی اش ایجاد کرده است. امری که خسارت جدی برای آمریکا و وجهه بین المللی آن است. باید پذیرفت که آمریکایِ ترامپ، تا حد زیادی در جهان منزوی و تنها است.